Emilia Jasiura

urodziła się 15 listopada 1925 roku w Zubrzycy Dolnej

zmarła 14 Listopada 2020 w Lipnicy Wielkiej

Wychowywała się w wielodzietnej rodzinie góralskiej w Zubrzycy Dolnej, jako córka Marii i Ignacego Holi. Po wojnie w  1948 roku wyszła za mąż za Jana i  zamieszkała w  Lipnicy Wielkiej– Przywarówce. Całe Jej życie to praca, służba, prostota, skromność, dobroć, ale i radość którą wprost zarażała.

        Od początku związana z  twórczością ludową na Orawie. Bezinteresownie pomagała szyć stroje do zespołu Orawianie im. Heródka w Lipnicy Wielkiej. To dzięki niej w tym zespole powstały pierwsze stroje orawskie.

        Lubiła śpiewać, czytać książki, dużo pisała, opowiadała; spisywała stare przyśpiewki na prośbę dr Emila Kowalczyka, a  potem zaczęła również sama tworzyć wiersze, opowiastki, bajki. Laureatka wielu konkursów, w  tym szczególnie Konkursu Literackiego im. Piotra Borowego. Wiersze drukowała w  zbiorach: Mładnik, Poezje babiogórskie, Na Orawie, Pokłon Orawie, Piyknoś Orawo! Artystka snuła także pamiętnicze opowieści, zasługujące na uwagę etnografów lub badaczy tradycji przekazu ustnego. Znana z orawskiego  bibułkarstwa, malowała również na szkle.

Fragment wiersza:

Moje starości

Ej, nicego mi nie zol ino

Tyk młodyk lat

Pude ik posukać

w tyn syroki świat

Młodość moja młodość

Byś sie mi wróciła

Tobym jo sie tobie

Tak bardzo ciesyła