Najstarsza biblioteka publiczna mieściła się w domu w Bukowinie Orawskiej, gdzie działacz spisko-orawski Jan Bednarski zgromadził odpowiedni księgozbiór dla Orawian. Mieszkańcy Podsarnia i Harkabuza korzystali z tych zbiorów już od 1897 roku. Czytano zarówno czasopisma jak i książki. Tak jedne, jak i drugie obsługiwały wielu ludzi, przechodziły z rąk do rąk. Najczęściej po przeczytaniu danego egzemplarza pożyczano go krewnemu lub sąsiadowi – książka i czasopismo stanowiły wspólne dobro.

Był to trafny w tamtych czasach sposób rozwijania czytelnictwa, poprzez które budzono poczucie więzi narodowej z Polską, a także rozszerzono zainteresowania czytelnicze. Nawyk obcowania z książką był podnietą do gromadzenia własnych zbiorów. Tematyka tych księgozbiorów była bardzo różna; znajdowało się tam wiele książek religijnych, poradników gospodarczych, ale były też dzieła literatury polskiej jak: Krzyżacy, Pan Tadeusz.

Jan Bednarski założył  w czerwcu 1912 r., przy pomocy młodego kleryka Antoniego Sikory, kółko samokształceniowe, nazwane Towarzystwem Miłośników Języka Polskiego. Działało one w Jabłonce na Orawie. Należała do niego górnoorawska młodzież ucząca się w węgierskich szkołach średnich i seminariach duchownych. Towarzystwo postawiło sobie za cel pogłębianie znajomości polskiego języka literackiego. Jego członkowie uczyli się wspólnie pisać i czytać w mowie ojczystej. Poznawali przede wszystkim dzieła klasyków literatury polskiej (Mickiewicza, Sienkiewicza, Prusa, Kraszewskiego) i dyskutowali o nich. Do pomocy członkom Towarzystwa wysłał Bednarski „uzdolnioną nauczycielkę”, która prowadziła zajęcia z deklamacji i śpiewu.

Powstanie Gazety Podhalańskiej stanowiło zasadniczy temat II Zjazdu Podhalan, który odbył się  w Nowym Targu w 1912 roku. Podjęto wtedy- głównie z inicjatywy dra Jana Bednarskiego-  historyczną uchwałę o założeniu gazety, która byłaby rzecznikiem regionalizmu również na Orawie Tak więc

Czasopismo to odegrało ważna rolę w rozwijaniu idei regionalistycznych i patriotycznych  na Podhalu, Spiszu i Orawie. W owych czasach najważniejszą funkcją tego czasopisma było uświadomienie narodowościowe wśród górali kresów południowych i zwrócenie im uwagi na ich oryginalną kulturę, którą winni szanować i pielęgnować.

Na łamach tego pisma ukazywał się cykl artykułów pt. „Opowieści orawskie”, w których to poruszano kwestie związane ze zwyczajami i kulturą górali orawskich. Drukowano gawędy tego ludu, legendy i podania, liczną korespondencję. Większość tych utworów napisana była piękna gwarą orawską. Miejscowi czytelnicy zapoznawali się także z ideami podhalnizmu -  troską o zachowanie i pielęgnowanie kultury góralskiej

Owo czasopismo miało za zadanie budzenie i dalsze podsycanie polskości na Spiszu i Orawie oraz rozwijanie idei regionalistycznych na Podhalu. Włodzimierz Wnuk pisał „Podhale powinno mieć własną gazetę broniącą interesów całego regionu i jego kultury, która budziła ducha narodowego na Spiszu i Orawie. Myśl o założeniu takiej gazety żyła już od dłuższego by czasu wśród działaczy podhalańskich i orawsko-spiskich, pragnących jak najściślej zespolić ruch regionalny z nurtem narodowo-patriotycznym"

Redakcja postawiła sobie ambitne plany. Głównym zadaniem tego pisma było dostarczanie rzetelnej informacji narodowościowej. Czynili to w licznych artykułach zarówno czytelnicy Orawy jak i ludzie spoza niej. Zamieszczano tam w cyklu: „Opowieści orawskie” gawędy, legendy, podania, opisy obyczajów ludu orawskiego.

Dosyć trudna była dystrybucja „ Gazety Podhalańskiej” na Orawie, gdyż należało ją z przynależnego do Galicji Nowego Targu dostarczyć na stronę węgierską, gdzie obowiązywały zupełnie inne przepisy i gdzie czynniki oficjalne nie patrzyły na pismo życzliwie, jakkolwiek nie mogły go zakazać.

Oprócz „Gazety Podhalańskiej” drugim ważnym prasowym organem propagandowym stały się „Nowiny Spisko-Orawskie”, wychodzące jako osobny dodatek do niej w latach 1919 – 1920. Ukazywały się nieregularnie w nakładzie 4000 egzemplarzy. W sumie drukiem wyszło 21 numerów; 6 w 1919 r. oraz 15 w 1920 r. Celem tego dodatku było w atmosferze planowanego plebiscytu dotarcie z odpowiednią argumentacją głównie do ludności wiejskiej Spisza i Orawy. Dlatego też zawierały one łatwe i krótkie teksty, pisane gwarą góralską. Ich autorami byli: Piotr Borowy, ks. Józef Buroń, Józef Długosz, ks. Ferdynand Machay, Juliusz Zborowski, Jan Tomasz Dziedzic, Wojciech Halczyn i inni.

Dużą rolę w pogłębianiu czytelnictwa literatury pięknej oraz nauki języka literackiego odegrało Towarzystwo Szkoły Ludowej, którego zarząd mieścił się w Krakowie. Istniejące w Nowym Targu Koło TSL dostarczało na Orawę polskie książki. W 1920 r. w Jabłonce i w Lipnicy Wielkiej powstały pierwsze takie koła na Orawie, nieco później w  innych miejscowościach. Aktywną działalność na tym polu wykazywali m.in.: ks. Józef Buroń, Wendelin Dziubek, Jan Piekarczyk, Petronela Wierczek Józefa i Emil Mikowie, Karol Ślezak. Biblioteki wraz z czytelnią i świetlicą mieściły się w Domu Ludowym w Jabłonce i Lipnicy Wielkiej. Książki do bibliotek otrzymywało TSL od różnych instytucji i osób prywatnych np. ze Lwowa, gdzie działała tzw. Sekcja Spisko-Orawska. Dużej pomocy udzielało Towarzystwo Kresów Południowych z siedzibą we Lwowie, którego aktywnym członkiem był Władysław Semkowicz.

W okresie międzywojennym w Lipnicy Małej funkcjonowała parafialna biblioteka i czytelnia im. Piotra Borowego założona przez Towarzystwo Przyjaciół Spisza i Orawy z Warszawy w 1932 r. Środki na prowadzenie tej placówki otrzymano z Ministerstwa Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego. Na początku księgozbiór składał się z 133 książek i 5 broszur. Jednak co roku był wzbogacany. Kierownictwo objął ks. Józef Buroń. Towarzystwo w sprawozdaniu ze swojej działalności zapisało:  „Nasza praca kulturalno-oświatowa na Spiszu i Orawie polega głównie na zakładaniu czytelń i zasilaniu już założonych. Wybieramy książki planowo, bardzo starannie. Prócz tego rozpowszechniamy pisma, kalendarze, modlitewniki, śpiewniki religijne i patriotyczne itp.”

W czasie okupacji władze słowackie skonfiskowały księgozbiór i zamknęły bibliotekę. Na posiedzeniu Gminnej Rady Narodowej w Jabłonce w 1947r. ksiądz proboszcz Józef Buroń zwrócił się do władz polskich z postulatem o rewindykację „bogatej biblioteki” im. Piotra Borowego, która została przewieziona w czasie wojny do Muzeum Narodowego w Martinie na Słowacji. Jednak władze komunistyczne nie podjęły żadnych starań o odzyskanie księgozbioru.

Został założony w Jabłonce w 1931 r. i pierwotnie nosił nazwę Związek Spisko - Orawski. Stowarzyszenie to z uwagi na zmiany prawne w 1936 roku zmieniło statut i przyjęło nazwę Związek Górali Spisza i Orawy. Stowarzyszenie przed wybuchem II wojny światowej prze­rodziło się w organizację masową.  Odegrało dużą rolę w budzeniu polskiej świadomości narodowe orawskich górali i w rozwoju życia kulturalnego regionu

W 1936 r. w Nowym Targu odbył się pierwszy zjazd  Związku Górali Spisza i Orawy. Na czele zarządu stanął ks. Ferdynand Machay, pierwszym viceprezesem ks. Ferdynand Jabłoński-proboszcz z Orawki. Związek ten zakładał biblioteki, świetlice, chóry ludowe, teatry amatorskie, kolportował polską prasę, organizował wycieczki krajoznawcze i prelekcje, wydawał „Kalendarz. Przyjaciel Spisza i Orawy, czasopismo o bogatych treściach regionalnych, edukacyjnych i literackich.  Związek dużo uwagi poświęcał zagadnieniom gospodarczym. Celem Związku było pobudzanie społeczeństwa orawskiego do pracy dla wielkości państwa polskiego, wychowanie „zdrowych i moralnie i i świadomych obywateli wielkiej Mocarstwowej Polski”.

Celem tego stowarzyszenia była praca narodowa tj. umacnianie polskości Kresów Południowych, pojmowana jednak jako szeroka działalność edukacyjna, społeczna, kulturalna, regionalna i religijna. Tadeusz Trajdos zwraca uwagę, że w programie związku przyjętym już w 1931r i obowiązującym do wybuchu wojny „propagowano trzy równoległe tożsamości rdzennych mieszkańców Górnej Orawy i Zamagurza -religijną, narodową i regionalną”. Głównymi działaczami Związku byli  byli księża Anto­ni Sikora, Marcin Jabłoński, Józef Buroń i Ferdynand Machay z Orawy oraz Michał Balara, Wendelin Haber, Paweł Bizub, Józef Stanek, Jan Pojedyniec, Antoni Grelak, Jan Silan i Jan Pluciński ze Spisza. Osobami, które również na trwałe wpisały się w dzieje związku byli: Pius Jabłoński wieloletni dyrek­tor Gimnazjum im. S. Goszczyńskiego w Nowym Targu, Wendelin Dziubek (komendant Legii Orawskiej) i Józefa z Machyów Mikowa.

Od 1937 roku ukazywał się „Przyjaciel Spisza i Orawy – Kalendarz” – najpopularniejsze w owym czasie na Orawie dzieło regionalne. Wydane zostały cztery roczniki za lata 1937, 1938, 1939 i 1947  nakładem Związku Górali Spisza i Orawy. Głównym redaktorem tego pisma był ks. Ferdynand Machay. Wszystkie mają podobną konstrukcję edytorską i szatę graficzną, zbliżony poziom tematyczny (wychowanie religijne, tematy narodowe, wiadomości polityczne ze świata, wiedza o regionie, literatura gwarowa, reklama turystyczna, zapisy biograficzne). Rocznik ten dostarczał informacji o życiu  i problemach Orawian, poruszał temat historii Polski, a w szczególności, historii Spisza i Orawy. Zawierał również wiersze znanych poetów takich jak: Stanisław Jachowicz, Lucjan Rydel, bajki Ignacego Krasickiego, a także różne powiastki, anegdoty, prognozy pogody, informacje o przyrodzie, porady gospodarcze itp.

Do modelu "Gazety Podhalańskiej" nawiązywała ukazująca się od 1973 r. "Podhalanka", wydawana zrazu nieregularnie jako jednodniówka (w 1973 r., dwukrotnie 1975 r. i 1979 r.) a następnie przekształcona w kwartalnik. Pismo było formatu A4, o objętości 60 stron - - wzbogacone licznymi fotografiami i ilustracjami.

Redaktorem naczelnym był Włodzimierz Wnuk (1973 - 1979), Tadeusz Staich (1981-1986), Stanisław Krupa. W skład Komitetu redakcyjnego wchodzili: Pius Jabłoński, Olga Krupowa, Andrzej Kudasik, Jerzy Ustupski, Stanisław Wałach. Wydawcą był Oddział Związku Podhalan mający siedzibę w Domu Podhalańskim im. Kazimierza Przerwy - Tetmajera i Władysława Orkana w Ludźmierzu. W kilku jej edycjach tematyka orawska zajmowała przeważającą pozycję: 1977, nr 1 z 1989 r., nr 2 z 1990 r 37.

Bibliotekę Publiczną w Jabłonce  założono w 1949 roku. Początkowo mieściła się w Domu Ludowym, gdzie przeznaczono dla niej pomieszczenie o powierzchni 18 m2.

W okresie od 1 maja 1951 do 1956 roku bibliotekę prowadziła  Stefania Piekarczyk, która była zatrudniona na pełnym etacie. Posiadała wykształcenie specjalne bibliotekarskie I stopnia.

W 1951 roku księgozbiór liczył 1168 woluminów, przede wszystkim były to książki uporządkowane. Ponadto dużo woluminów znajdowało się u introligatora w Nowym Targu a część  w paczkach. Wypożyczanie książek odbywało się 3 razy w tygodniu po 2 godziny. W 1955 roku wypożyczano już 5 razy w tygodniu po 3 godz. Od 3 sierpnia 1957r. do 30 czerwca 1967 roku w bibliotece pracowała  Otylia Szybalska. Wówczas księgozbiór mieścił się w  prywatnym budynku o pow. 20 m2 u państwa Polaczków.

W okresie jesienno- zimowym były  prowadzone  różne zajęcia dla ludzi w celu zwiększenia liczby czytelników. Raz w tygodniu wyświetlano przeźrocza popularno-naukowe, bajki dla dzieci i młodzieży oraz zagadki i gry literackie .Odbywało się również wspólne czytanie bajek.

Od lipca 1967 roku bibliotekę prowadziła  Marta Chowaniec. Wtedy księgozbiór przeniesiono do prywatnego budynku o powierzchni 36 m2, którego właścicielką była Anna Paniak. Tam biblioteka funkcjonowała do 1991 roku a  następnie została przeniesiona do budynku Urzędu Gminy w Jabłonce. Przeznaczono na nią dwa pomieszczenia o pow. 60 m2. Biblioteka działała tam do 1997 roku.

3 marca 1997 roku zostały połączone dwie instytucje upowszechniania kultury: Gminna Biblioteka Publiczna i Gminny Ośrodek Kultury w Jabłonce. W wyniku tej fuzji powstało Orawskie Centrum Kultury, którego kadrę stanowili pracownicy biblioteki i GOK-u.

Po zwolnieniu przez Policję pomieszczeń w suterenie Urzędu Gminy (1997) biblioteka i OCK zostały tam przeniesione. W 2007r. na mocy Uchwały Rady Gminy Jabłonka Nr XVIII/91/2007 z dnia 27grudnia 2007 r. Orawskie Centrum Kultury zostało podzielone na dwie odrębne instytucje.

Od 1 kwietnia 2008 r. biblioteka stała się samodzielną instytucją kultury, która działa pod nazwą Orawska Biblioteka Publiczna. Z inicjatywy wójta Antoniego Karlaka  Rada Gminy  Jabłonka w 2007 r. podjęła uchwałę o przebudowie i remoncie historycznego dla Orawy budynku Domu Ludowego z przeznaczeniem na Orawską Bibliotekę Publiczną. Uroczyste otwarcie nowej siedziby OBP nastąpiło 11 listopada 2010r.

Dom Ludowy wybudowano staraniem mieszkańców Jabłonki z inicjatywy władz Towarzystwa Szkół Ludowych w Jabłonce Został uroczyście otwarty 3 maja 1926r. a 17 lipca 1929 roku Orawianie gościli tam prezydenta Rzeczypospolitej Ignacego Mościckiego.

W budynku OBP na parterze mieści się wypożyczalnia oraz kącik czytelniczy dla dzieci, na piętrze jest  nowoczesna czytelnia z ośmioma stanowiskami komputerowymi.   Można bezpłatnie korzystać z  Internetu.

OBP w Jabłonce ma swoje filie w następujących miejscowościach:

- Filia OBP w Podwilku- rok założenia 1955
- Filia OBP w Chyżnem – rok założenia 1956
- Filia OBP w Zubrzycy Górnej – rok założenia 1957
- Filia OBP  Lipnicy Małej – rok założenia 1963

-Filia OBP Zubrzyca Dolna - rok założenia 1974

Orawska Biblioteka Publiczna wraz z OCK organizuje różnego rodzaju imprezy  kulturalne i folklorystyczne,  konkursy  literackie,  konkursy  wiedzy o regionie, angażując dzieci, młodzież i dorosłych do uczestnictwa w życiu kulturalnym naszego regionu.

Stosunek środowiska do biblioteki jest pozytywny. Wzrasta poczytność i zainteresowanie książką.

www.obporawa.pl

W 1979 r. powstał  Orawski Klub Literacki przy Muzeum Orawski Park Etnograficzny w Zubrzycy Górnej. Klub ten zrzeszał prawie wszystkich orawskich literatów, różnych pokoleń i różnego wykształcenia. „Wszystkich członków- pisał Emil Kowalczyk- jednoczy ogromne umiłowanie orawskiej ziemi, a zwłaszcza gwary, którą z wielkim pietyzmem pielęgnują oraz kultywują i w której piszą, niejako nobilitując jej obecność we współczesnym życiu Orawy.” Inicjatorami założenia Klubu był Tadeusz Staich, dr Emil Kowalczyk,  Stanisław Wałach, dr Andrzej Jazowski i Jadwiga Pilch.

Dzięki działalności Klubu ukazała się pierwsza antologia wierszy orawskich poetów "Pokłon Orawie”,opracowana przez Emila Kowalczyka wydana przez Oficynę Wydawniczą Związku Podhalan w 1987 roku. (Opracowanie i redakcja: Emil Kowalczyk).

W zbiorze tym znajdują się teksty: Jana Czerwienia, Bogusława Pieroga, Emila Kowalczyka, Wandy Pilchowej, Emilii Jasiury, Danuty Jasiury, Marii Karkoszki, Genowefy Ziober, Alojzego Śmiecha, Roberta Kowalczyka. To niewątpliwie bardzo ważne dzieło dla orawskiej kultury i orawskiego życia literackiego. Zasadniczą tematykę tomiku stanowi Orawa – jej piękno, umiłowanie i historia. Wyczuwa się tutaj autentyczny związek z rodzinną ziemią oraz rozumną kontynuację tradycji, a także niekłamaną troskę o przyszłość. Warto pamiętać o tym cennym wydawnictwie.

Jak ważna była to antologia wskazuje sam autor we wstępie do swojego dzieła: „Nie miała bowiem Orawa prawie żadnych tradycji pisarskich w przeszłości. W okresie dwudziestolecia międzywojennego drukowano w zasadzie tylko utwory Piotra Borowego. Nie udało się wtedy niestety dotrzeć do innych poetów i pisarzy ludowych.” Zwraca też uwagę na bardzo istotną rolę powstałego w 1981 roku Orawskiego Klubu Literackiego przy Muzeum Orawski Park Etnograficzny w Zubrzycy Górnej. Klub ten zrzeszał prawie wszystkich orawskich literatów, różnych pokoleń i różnego wykształcenia. I książka „Pokłon Orawie” była pokłosiem działalności tego klubu. „Wszystkich członków- pisał Emil Kowalczyk- jednoczy ogromne umiłowanie orawskiej ziemi, a zwłaszcza gwary, którą z wielkim pietyzmem pielęgnują oraz kultywują i w której piszą, niejako nobilitując jej obecność we współczesnym życiu Orawy.”

We wstępie do antologii autor napisał bardzo ważkie słowa: „Warto zwrócić uwagę na fakt bezpowrotnego zaniku funkcji tzw. bajarza-gawędziarza, który dostarczał młodzieży informacji o przeszłości. Oczywiście byłą to wiedza niepełna, najczęściej o charakterze legendarno-baśniowym, ale stanowiła swoisty łącznik między teraźniejszością a przeszłością; była skarbnicą samowiedzy historycznej i elementem spajającym młodzież z ojcowizną. Sądzę, że dzisiaj rolę tę musi przejąć m.in. literatura regionalna, która staje się zasadniczym źródłem wiedzy o regionie”.

Księgozbiór Biblioteki Muzeum - Orawskiego Parku Etnograficznego liczy ok. 3600 woluminów.

Baza danych biblioteki:

• Etnografia
• Sztuka
• Historia

Ukazały się tylko 2 numery: w 1991 r. i 1993 r. Czasopismo przygotowywane było staraniem miłośników regionu podbabiogórskiego  i twórców ludowych, a wydał go zespół autorów: Andrzej Jazowski, Franciszek Kott, Karol Kulawiak, Andrzej Madeja, Władysław Midowicz, Józef Pieróg, Elżbieta Socha - Nowadzka, Leszek Surmacz i Stanmisław Wałach. Redaktorem czasopisma  był Jerzy Iwanowski.

W 1989 r. ukazał się pierwszy numer kwartalnika „Orawa” wydawanego przez Towarzystwo Przyjaciół Orawy z siedzibą w Krakowie. Powołano zespół wydawniczy w składzie: Ryszard Kantor – redaktor naczelny,  Zygmunt Ficek, Franciszek Janowiak, Jan Łaciak, Stefan Łaciak, Władysław Pilarczyk, Leon Rydel, Aleksander Suwada, Jolanta Flach (grafika). Korespondentami pisma byli: Emil Kowalczyk, Józef Pieróg, Jadwiga Pilch, Krzysztof Staszkiewicz, Alojzy Śmiech. Kwartalniki były różnej objętości ( od 16 – 80 stron), formatu A 5,  bogato ilustrowane – zawierały obfity materiał z dziejów i współczesności Orawy oraz dokumentację działalności Towarzystwa, a także kolejne listy nowych członków. W październiku 1992 r. zmieniło się kolegium redakcyjne pisma. Redaktorem naczelnym został ks. Władysław Pilarczyk, Tadeusz M. Trajdos – zastępca redaktora naczelnego, Ryszard R. Remiszewski, Andrzej Matuszczyk – sekretarz redakcji, Leon Rydel, Mariusz Łaciak, Franciszek Janowiak -redakcja techniczna, Jolanta Flach – grafik . Od 1983 r. pismo ukazywało się jako rocznik traktujący w sposób jeszcze bardziej obszerny i szczegółowy o sprawach Orawy – stanowiło kompendium wiedzy o dziejach, historii i współczesności podbabiogórskiej krainy.

Pierwszy numer ukazał się w grudniu 1991 r. pod redakcją ówczesnego Przewodniczącego Rady Gminy Jabłonka Antoniego Wontorczyka, a wydawcą był Urząd Gminy w Jabłonce. Pismo to było otwarte na codzienne problemy istniejącego samorządu, przedstawiało problemy gminy, ukazywało istniejące trudności. Miesięcznik ten zamieszczał artykuły na temat życia gospodarczego, politycznego, kulturalnego, turystyki i sportu, głównie Gminy Jabłonka. Pismo mieściło także informacje dotyczące ogółu działalności sąsiedniej gminy Lipnicy Wielkiej. Stałe rubryki pisma to: "Diariusz samorządowy", "Wydarzenia kulturalne", "Nasz korespondent podaje", "Mecenas radzi", "Czy wiecie, że", "Z kroniki policyjnej", krzyżówka. Co kwartał ukazywało się wydanie specjalne dla całej Orawy po cenie 7000 złotych (7,00 zł), większe objętościowo, bo liczące 20 stron, mające kolorową szatę graficzną. Swoim zasięgiem obejmowało wszystkie wsie orawskie. Pism zawierało rubrykę z informacjami o życiu i pracy Orawiaków na stałe zamieszkałych w Chicago. Miesięcznik ten ukazywał się do grudnia 1994 r.

Pismo lokalne „Gminne Nowiny” zaczęło ukazywać się  od 26 grudnia 1993 roku jako dodatek bezpłatny do Tygodnika Rodzin Katolickich Źródło.

Władze gminy rozważały próby stworzenia redakcji pisma lokalnego i postanowiły przyjąć propozycję tygodnika Źródło z redakcją w Krakowie, który zaoferował gminie wykonywanie gazetki w zamian za większy kolportaż Źródła na terenie Lipnicy Wielkiej i Kiczor. Pomysłodawcami i inicjatorami  pisma byli: ówczesny przewodniczący Rady Gminy Lipnica Wielka dr Emil Kowalczyk, wójt Gminy Lipnica Wielka Franciszek Adamczyk oraz proboszcz Parafii Lipnica Wielka pw. Św. Łukasza Ewangelisty w Lipnicy Wielkiej Bolesław Kołacz. W założeniu właśnie to pismo miało być swoistym ogniwem łączącym gminę i jej mieszkańców.

Zadaniem gazetki było i jest  nadal rejestrowanie i komentowanie bieżących wydarzeń oraz informowanie o nich społeczności gminy. Na łamach gazety przedstawianie są sprawy społeczne, gospodarcze, polityczne, kulturalne, sportowe, historyczne, regionalne informacje z życia mieszkańców i inne.  Gazeta dostarczała przede wszystkim informacji o pracy Rady Gminy Lipnica Wielka, informacji o działalności wójta i podległych mu jednostek.

Pismo ukazywało się nieprzerwanie jako tygodnik do 2005 roku. Redaktorem naczelnym gazety  do 23 luty 2005 roku był dr Emil Kowalczyk z którym współpracowały: Stanisława Kucek, Monika Klapisz.

Po śmierci dr Emila Kowalczyka wkładka ukazywała się jako dwutygodnik od 27 marca 2005 r. do 28 kwietnia 2013 r.  W charakterze miesięcznika  periodyk wychodził od 26 maja 2013 r. do 28 czerwca 2013 r. Redagowaniem pisma w latach 2005-2013 zajmowały się: Stanisława Kucek,  Karolina Kowalczyk.

„Gminne Nowiny” - jako czasopismo samodzielne w nowej, kolorowej szacie graficznej   ukazują się w formie kwartalnika od września 2015 roku.  Pismo zostało poszerzone o dodatkowe rubryki informacyjne  co wpłynęło na zwiększenie jego objętości. Ma charakter społeczno-  informacyjno – historyczno -kulturalny. Traktuje o sprawach bliskich mieszkańcom gminy Lipnica Wielka. Pismo można czytać również w wersji elektronicznej.

Wydawcą pisma jest Gmina Lipnica Wielka, z siedzibą w Lipnicy Wielkiej-34-483 Lipnica Wielka 518, pow. nowotarski, woj. małopolskie.

W skład redakcji wchodzą: Stanisława Kucek (red. naczelna) oraz Karolina Kowalczyk, (zastępca red. naczelnego).

Pismo zostało zarejestrowane w Sądzie Okręgowym w Nowym Sączu – Sygn. Akt I Ns Rej. Pr 16/18 A.432 - Postanowienie, dn. 23 listopada 2018 roku.

Gminne Nowiny jako czasopismo zostało zarejestrowane również w międzynarodowym systemie informacji o wydawnictwach ciągłych i oznaczone symbolem: ISSN 2657-537X.

Od stycznia 2001 r. na Orawie zaczęło ukazywać się nowe pismo pt. "Moja Orawa" wydawane przez firmę Handlowo-Usługową KARTEX z siedzibą w Jabłonce Orawskiej . W skład redakcji wchodzili: Robert Kowalczyk (red. nacz.), Józef Chlebek, Grażyna Karlak, (sekretarz redakcji), Wojciech Tischner, Barbara Zgama, Aneta Pieróg - fotograf. Inicjatorami powstania tej gazety byli Emil Kowalczyk i Antoni Karlak, jednak z góry założyli, iż prowadzeniem tej gazety zajmą się młodzi mieszkańcy Orawy. To pismo społeczno-kulturalne, skierowane przede wszystkim do mieszkańców Górnej Orawy, ale także sympatyków, miłośników tego regionu i turystów.  Pismo to ma nie tylko dostarczać informacji o Orawie, tej współczesnej i tej dawnej, ale również ma być  pewnego rodzaju  wsparciem w ożywieniu życia kulturalnego i społecznego regionu. Dominuje problematyka społeczna, regionalna, kulturalna, przestawiane jest codzienne życie Orawy, jej historia, tradycje.

Od początku było miesięcznikiem, ma format A4,  bardzo ciekawą i barwną oprawę. Kolportowany na całej Orawie i wśród Orawiaków w Chicago. Stałe rubryki pisma to: "Orawskie chodniki", "Nasze posiady", "W wierze ojców", "Nowiny". Od kilku lat „Moja Orawa” to kwartalnik. Redakcja: Redaktor naczelny Robert Kowalczyk, sekretarz: Grażyna Karlak, Barbara Zgama. Jak napisała redakcja: Globalizacja, procesy integracji to nie tylko zagrożenie dla małych regionów, ale także szansa rozwoju, chcieliśmy, aby nowe czasopismo z jednej strony broniło tego co orawskie, to co nas ukształtowało, z czym się utożsamiamy, z drugiej wskazywało możliwości rozwoju, propagowało różne inicjatywy społeczne, kulturalne itp.

Wydawany od 1976 r. Ukazywał się ciągle nieregularnie jako kwartalnik. Wydawany przez Ośrodek Kultury Turystyki Górskiej PTTK na Babiej Górze przy współpracy Koła PTTK przy Drukarni Związkowej w Krakowie. Redaktorami gazetki byli: Edward Moskała, Tomasz Nowalnicki, Leon Rydel, Piotr Boroń, Piotr Krzywda, Tadeusz Kochański. Oprócz informacji turystycznych przysporzył on sporo wiadomości o wsiach orawskich, w tym także o Lipnicy Wielkiej, zwłaszcza kiedy redaktorem naczelnym był Tomasz Nowalnicki - sympatyk Orawy.

Wydawca: Muzeum - Orawski Park Etnograficzny. Rocznik ukazuje się od 1997 roku. Pierwszym redaktorem naczelnym był prof. dr hab Tadeusz M. Trajdos. Rocznik otwiera swe łamy dla pisarstwa naukowego. Główne działy tematyczne to :"Rozprawy i artykuły", "Materiały i przyczynki", Źródła Orawy", "Recenzje".